|
GÖNÜLDEN DAMLALAR ( 149)
Eklenme: 01.07.2019 12:13
MİSÂFİRİZ
Misafiriz Dünyada, yolcular gider Han’dan.
Mevlâna var Konya’da, severiz O’nu candan.
Köşe/Bucak her yanda, Aşk aranır Fermânda.
Edep ile Erkânda, Fâzilet var İmanda.
MİSÂFİR BİLSİN YOLCU, ZAMAN GELİR DE GEÇER.
İSTERSEN OL FUTBOLCU, NEFİS MENFAAT İSTER.
HİÇ SORDUN MU KENDİNE?
Hiç sordun mu kendine, “Dağarcığımda ne var?”
Fikir akar Bendine, Dünya olsa bile dâr.
Danış, sor Efendine, en yakın Dost ile Yâr.
Otur ağla Derdine, şakağına düştü kar.
NEFİSLE BİR İMTİHAN, KILIÇ/KALKAN GİBİDİR,
YAPILIRSA GIYBET/ZÂN, BORAN İLE TİPİDİR.
DOST İLE DÜŞMAN
Dost ile Düşman belli, Hak ile Bâtıl gibi.
Sayısı olsa elli, ok atan san ki kirpi.
İman/İhlâs engelli, bel ki bir kurnaz tilki.
Hakikatte çengelli, Palyaço veya Hippi.
DOST/YÂRENİ İYİ SEÇ, DÜŞMAN ARKANDAN GELİR,
ARKA DURMA ÖNE GEÇ, BAŞARILAR YÜCELİR.
HALİFE
Yeryüzünde Halife, Mevlâ kılmış insanı.
Alma bunu hafife, akıl ile nisyanı.
Yapılsa da lâtife, pompalama isyanı.
Yazdırırlar Kâtibe Tövbe ile Pişmanı.
HALİFE OLMAK ZORDUR, OMUZLARDA AĞIR YÜK,
ATEŞ İÇİNDE KORDUR, VAZİFE BÜYÜKTEN BÜYÜK.
ÇOCUK
Çocuk evin gülüdür, Gönülde açan çiçek.
Goncanın Bülbülüdür, herkes bunu bilecek.
Bahçenin sümbülüdür, elbise dikilecek.
Deryâ/Deniz Gölüdür, Acı/Keder silecek.
DOKUNMAYIN GÜLLERE, BÜLBÜL ŞAKISIN DURSUN,
GELECEKTE GÜNLERE, BÜYÜSÜN “ADAM” OLSUN.
KOLTUK
Koltuk sıcak tutarsa; uyursun, uyutursun.
Haram Lokma yutarsa, Helâli unutursun.
İşi geri atarsan, ağızda yutulursun,
Dâvasını satarsa, el altı tutulursun.
KOLTUK DİPSİZ BİR KUYU, ATEŞTEN GİYSİ, GÖMLEK,
ZAMANLA ÇIKAR SUYU, SONUNDA VARDIR ÖLMEK.
HADDİN AŞMA
KEMÂLİ haddin aşma, tevâzûda toprak ol,
Hizmet-i Hak’tan kaçma, boş olan kaplara dol.
Saldırırlarsa şaşma, gittiğin doğru İz, Yol.
Hayal peşinde koşma, sarıhır sana çift kol.
HADDİMİZİ BİLİRİZ, SEKİZ BİN ŞİİR ÇIKTI,
EDEPLE İRKİLİRİZ, HECELER BENDEN BIKTI.
KEMÂLİ
|
